6 juli 2013 - Lieve Kate R.I.P
Gisteren zijn we met de hele familie samen gekomen, omdat je jarig was.
We zijn weer op een grote boot geklommen, de opa’s en oma’s op houten bankjes, alle neven en Somaya en Gicharia op de voorplecht.
Het was gelukkig prachtig weer en we hebben een mooie tocht over het IJ gemaakt. Tante Inge en ik hadden honderd stukken Turks brood gesmeerd, we dachten dat we de helft zouden moeten weggooien. Maar binnen een uur was alles op.
Oma serveerde je lievelingstaart (aardbeien-merengue met heul veul slagroom). En daarna hadden we ook nog best zin in een frietje. Maar helaas konden we niet naar de favoriete Veldkamp hangout: het Vlaams Frites huis, want dat lag niet op de vaarroute. Foutje in de coördinatie.
Het was best okay allemaal, maar ook zo droevig. Dat we je lichaam een maand geleden moesten begraven is nog steeds heel onwerkelijk en pijnlijk. Maar Kate, we weten dat we ons erbij moeten neerleggen.
Sytze en Marieke nemen daarin het voortouw, door een opmerkelijke kracht te tonen. We zien en voelen hun grote verdriet. Maar ook het verlangen om weer vooruit te gaan, en te genieten van de fijne dingen in het leven.
Ik zie mama en papa vaak. We hebben het dan over honderd-en-een dingen. Maar vooral natuurlijk over jou. Over hoe fijn je het vond op school vond, over de gretigheid waarmee je mooie dingen maakte en over de fashionista die in je schuilde. Je genoot ervan gewoon thuis te zijn, omringd met de mensen die je lief waren. Vriendin Ava, de oppassen, je familie, de gekke vrienden van je vader... ze konden niet genoeg over de vloer komen.
Maar we praten ook over die zware momenten, dat je zo ziek was en verschrikkelijk hard moest vechten. Onmenselijk hard, voor een meisje van acht. Je had echt wel door dat de doktoren het vaak ook niet meer wisten, en dat maakte het er niet makkelijker op voor je.
Mama heeft nog een stukje op haar iphone staan, je schreef het na je zoveelste chemobehandeling. De zin IK HAAT LEUKEMIE, spat van het schermpje...
Ze vonden het in het ziekenhuis opvallend dat je zo goed verbanden wist te leggen. En zo nadacht over wat er gebeurde. Maar wij kennen je niet anders. Tante Lot zegt altijd: ‘Kate kon je nooit voor de gek houden, ook niet toen ze nog een peutertje was. Ze doorzag altijd alles. Meteen.’
Mama is soms bang dat mensen je zullen vergeten. Maar dat zal niet gebeuren. Je hebt een grote indruk gemaakt op iedereen in je omgeving. En je blijft altijd bij onze familie horen.
Vic heeft die mooie stoere foto van je, waarop je een beetje uitdagend staat te lachen met je armen in de zij, groot op zijn kamer gehangen. Dan kan hij ’s avonds vanuit zijn stapelbed met je praten. En Jim heeft deze lieve foto, waarop je het stralende middelpunt bent in een wei vol paardenbloemen, pontificaal op zijn bureau staan. Ze hebben het steeds over je.
Hou ze maar een beetje in de gaten meisje, die neven van je...
Dikke zoen,
Joan