30 mei 2010 - Hommeles in de compound

Onze minicompound is eigenlijke een legerbasis. Dat zit zo: op een militair terrein midden in de stad zijn pakweg vijf jaar geleden drie moderne flats gebouwd, voor het hogere kader van het leger. Maar anderhalf jaar geleden besloten de officieren dat ze toch liever in een lomerrijke buitenwijk wilden wonen en werden de flats verpacht voor een flink bedrag.
Het echtpaar J. En S. uit Taiwan hapte toe en heeft de appartementen aangepast aan westerse normen. En er voornamelijk expats in gezet. De militairen houden nog wel kantoor op het terrein. In een groot gebouw achter in de compound, waar ook nog een paar grote flats liggen met Chinese bewoners.
Alles te samen is het dus een wonderlijk gezelschap. De Westerlingen en de lokale bewoners worden slechts van elkaar gescheiden door een parkeerplaats en een grasveldje. En de militairen houden alles scherp in de gaten, want we bevinden ons nog altijd op hún grondgebied.
Dat levert hilarische taferelen op. Anderhalve maand geleden bijvoorbeeld, kwam een groep bejaarden uit een verafgelegen provincie, protesteren tegen de aanleg van een treinrails die dwars door hun dorp zou worden gelegd. In onze kleine vesting ligt namelijk ook nog het kantoor van een projectontwikkelaar, die vooral is gespecialiseerd in infrastructurele projecten.
Enfin de bejaarden, die bandana’s om hun hoofd droegen met het opschrift ‘geen rails zonder geld’ of iets dergelijks, rukten op tot ver in de compound. Ze scandeerden allerlei leuzen en hieven hun vuisten. Het was ze vooral te doen om de financiële compensatie, die nogal te wensen overliet.
Ondanks het feit dat de gemiddelde leeftijd van de demonstranten rond de zestig lag, werden de manschappen van het leger toch knap nerveus. Gestressed liepen ze in hun uniformen heen en weer, maar ze maakten totaal geen indruk op de ongenode gasten. Het duurde niet lang of ze gaven de portiers orders om de oproerkraaiers te verwijderen en de hoofdingang te sluiten. En die te barricaderen!
Aldus geschiedde. De ijzeren hoofdpoort ging dicht en werd nog eens extra verstevigd met een zware balk. Voor het geval de bejaarden van plan waren een stormram te gebruiken.
Bewoners werden alleen nog door een smalle zij-ingang binnen gelaten en moesten hun auto’s buiten laten staan. En de demonstranten? Die zetten hun protest voort op straat en keerden na het overhandigen van een petitie, moedeloos huiswaarts.
Nee er is niet veel voor nodig om onze militairen op stang te jagen. Volgend akkefietje was de opening van de World Expo. De militairen zouden hooggeëerd bezoek uit Peking krijgen. En werden ook daar heel zenuwachtig van. Want als dat bezoek al die westerlingen zou zien rondlopen, kon er wel eens een lichtje gaan branden.
Wij betalen namelijk bespottelijk hoge bedragen voor de flats, in de ogen van gewone Chinezen. En een groot deel van dat geld verdwijnt in de kas van de militaire top in Shanghai, die er absoluut geen zin in heeft om dat te delen met het centrale gezag.
S. werd ontboden op het hoofdkantoor. Ze moest alle buitenlanders dringend verzoeken om twee dagen binnen te blijven. Totdat het bezoek uit Beijing weer weg was! S. weigerde.
Zo prominent waren wij ook weer niet aanwezig. De meeste volwassenen waren immers weg overdag. Of zaten binnen. Maar wat niet meehielp was de trampoline, die Vic voor zijn verjaardag heeft gekregen. Handenwringend liepen de gestressede militairen door de gemeenschappelijke tuin, waarin wel tien blonde kinderen vrolijk rondsprongen.
Het bezoek uit Peking is inmiddels vertrokken en de militairen kunnen rustig ademhalen. Maar de trampoline is ze nog steeds een doorn in het oog. Aanvankelijk hadden J. en S. een kleiner exemplaar in de tuin gezet, toen de compound net open was voor westerlingen, en er nog veel appartementen werden verbouwd. Maar toen bleek dat de werkmannen er de hele dag op rondsprongen, werd het ding snel verwijderd.
Inmiddels is de kinderschare zo gegroeid dat volwassenen geen kans meer krijgen. De nieuwe trampo is twee keer zo groot en heel multiculti, want ook de Chinese kinderen komen er steeds op spelen.
Maar ja het gras verdort. Dat argument gebruiken de militairen dan ook om de stoorzender weg te krijgen. Met veel gepraat heeft S., die er steeds slechter uit begint te zien, een compromis kunnen sluiten: alleen na school mogen de kinderen er een paar uur op spelen. Overdag moet het ding uit zicht zijn.
Gedwee doen we wat het gezag ons beveelt en klappen we het gevaarte aan het begin van de avond tegen de muur, op zijn zijkant. Maar de afspraak werkt niet. Vooral de Chinese ouders plegen namelijk obstructie. Zij zetten de trampo 's avonds steeds weer terug want - ha! - zij laten zich het nieuwe speeltje van hun prinsjes en prinsesjes niet zomaar ontnemen! Ben benieuwd hoe lang we er nog van kunnen genieten...